Podróżnicze koło fortuny. O naszych wrażeniach z Lampang!

Jedną z fajniejszych rzeczy dotyczących podróży jest to, że po dniach takich jak wczorajszy przychodzą takie jakie dziś ?

Wczoraj wszystko działo się odwrotnie do naszych zamierzeń.

Dowiedzieliśmy się, od naszego couchsurfingowego hosta, że nie ma potrzeby rezerwowć biletu na autobus z wyprzedzeniem, ponieważ na pewno będą miejsca na trasie z Chiang Mai do Chaing Rai, dokąd zamierzaliśmy się udać. Okazało się jednak, że prywatnych busiów już od jakiegoś czasu nie ma, a bilety na autobus jedynej firmy, która jeździ, czyli green bus są wyprzedane na dwa dni do przodu. Zapytałam w informacji o alternatywne opcje dostania się do naszego celu i otrzymałam wytyczne – najpierw udać się do Lampang a stamtąd do Chiang Rai. Pan z informacji porwał wózek ze Światem, w biegu kupił nam bilety i z uśmiechem wsadził do autobusu.

Jasne, że moją winą jest, że nie chciało mi się ściągnąć plecaka olbrzyma i wygrzebać przewodnika by sprawdzić trasę. Jasne, że moją winą jest, że zaufałam panu z informacji… Nie byłam jednak zachwycona gdy w autobusie zorientowałam się, że zamiast na północ jedziemy na południe, a dnia następnego do Chiang Rai zamiast 3 godzin będziemy jechać 5! Nie wspominając o podwojonych kosztach…

Na miejscu napotkałam samych taksówkarzy-buraków, hostelu szukałam ponad 2 godziny a samo miasto trochę mnie przeraziło.

Czułam się jakbym trafiła do filmu „Ptaki”. Głośne, latające olbrzymimi grupami ptaszyska, skaczące po autach, wiszące na każdym możliwym drucie, siedzące na każdym słupie. Okropne. A miasto… Niech każdy u kogo kiedykolwiek zrobiły sobie gniazdo jaskółki, pomnoży to co codziennie zastawał pod gniazdem razy milion… Całe miasto usłane dywanem z  ptasich kup. Trudno mi  w takim otoczeniu dostrzec jakikolwiek urok.

Miasto szczyci się też tym, że można w nim pojeździć dorożką. No… wow!

Żeby nie było, że tylko hejtuję – guesthouse, w którym ostatecznie znaleźliśmy pokój był jednym z ładniejszych, jak dotąd, w naszej podróży. Położony nad brzegiem rzeki, otoczony zielenią, z huśtawkami, hamakami i mnóstwem miejsc stworzonych do czilowania. Bardzo przyjemny – gdybyście kiedyś zbłądzili w te strony, polecam – Riverside Guesthouse.

A! Zapomniałabym. Od razu po dotarciu do miasta, by uniknąć powtóki z rozrywki,  kupiłam bilety do Chiang Rai, na 7 rano dnia następnego. Po dotarciu do hostelu poprosiłam o zarezerwowanie transportu na rano – okazało się, że najtańsza opcja to 150 batów.

W cholerę dużo jak na kilometr trasy. Za tyle, można przejechać pociągiem czy autobusem spory kawał kraju. Odmówiłam.

Zła jak osa poszłam na (kolejna dobra rzecz!) pyszny obiad w „Aroy! one bath” a wracając do domu dostrzegłam na jednym z mijanych podwórek motortaksi – weszłam i pogadałam z napotkanym tam mężczyzną. Rozmawiał dosyć niemrawo, jakby od niechcenia… ale ustaliliśmy, że zawiezie mnie o 6 rano na dworzec, za 50 batów. Nazwę mojego guesthousu chyba usłyszał, o adres nawet nie spytał, nie zanotował nic.

W nocy Lampang zaskoczyło nas jeszcze czymś – pierwszy raz w życiu byłam świadkiem koncertu psiego wycia. Całą noc, tak jakby zmówiły się psy z całego miasta – jedno wielkie wycie. Jeśli tylko na chwilę ustawało, zaraz odzywał się jakiś pojedynczy głos a do niego dołączały kolejne i kolejne. Świat ze strachu zdecydował się spać na mnie, a ja, tkwiąc w bezruchu, nie miałam co nawet marzyć o śnie…

Kolejny dzień – fortuna zakręciła kółkiem.

Wstaję o 5, mega zeschizowana, że taksówkarz mnie wystawi i nie dotrę na autobus. O godzinie 5.50 słyszę jednak odgłos nadjeżdżającego motoru i trąbienie. Jest moja motortaksi!
Kierowca pomaga się nam zapakować i wiezie na dworzec.

Autobus…pełen ludzi, a na miejscu, gdzie powinny być nasze fotele – tylko dziura po nich. Wpadam w panikę, jednak kierowca mnie uspokaja, przesadza po kolei wszystkich pasażerów tak, że znajdują się dla nas miejsca. Klimatyzacja zamienia mnie w mrożonkę -chłodzi tak, że nie jestem w stanie zasnąć, zęby dzwonią z zimna i zastanawiam się czy ten szron na moich rzęsach jest tam naprawdę czy zaczynam dramatyzować ?  Świata owijam swoją bluzą i kocykiem. Na pierwszym postoju, po 3 godzinach drogi, udaje mi się wydobyć z luku bagażowego nasze zimowe ubrania! Whoa! Nie jest jednak tak źle jak wczoraj.

Na przystanku w Chiang Mai ma na nas czekać właścicielka hostelu, w którym zarezerwowaliśmy pokój, ale nie czeka.. Znowu zaczynam panikować, ale dostaję wiadomość, że zaspała i zaraz po nas będzie.

Przyjeżdża po jakiejś godzinie i zabiera nas do hostelu, który wizualnie nie zachwyca. Ma podwórko z hamakami, ale takie bardziej prowizoryczne, średnio urocze, można nawet powiedzieć, że obskurne. Pokój, dorm, z wyposażeniem bardzo podstawowym – materac, poduszka, koc, maleńki lockers, w którym upchnie się tylko to, co najważniejsze.

Wydawałoby się, że nie ma się czym zachwycać… a jest!

Atmosfera.

Hostel prowadzi rodzinka, przemiła, otwarta. Jest tu 8letnia dziewczynka, płynnie mówiąca po angielsku, z którą Świat od razu się zaprzyjaźnił. Ja w końcu mogę odetchnąć, bo dziecko, nie wisi na mnie non stop – bawi się, biega, szaleje ze wszystkimi. Ludzie, których tu spotkałam, nie są w końcu 19letnimi pijanymi dziećmi, które wyjechały w pierwszą podróż w życiu. Każdy z nich mieszka już w Azji dłużej niż rok. Jest doktorant z Włoch, który 3 lata mieszkał w Chinach a aktualnie żyje w Laosie. Jest Włoch, który mówi po polsku, bo mieszkał kilka lat w Warszawie a po Azji jeździ już drugi rok, dziewczyna z Portugalii, która od kilkunastu miesięcy pracuje w tutejszej szkole. Uśmiechnięci, z ciekawymi historiami, wiedzą do podzielenia i co najważniejsze… pozytywnym podejściem do mojego dziecka.

Właścicielka hostelu proponuje nam wspólne wyjsćie na kawę, po czym podjeżdża po nas autem. Hostel zamyka.. Jedziemy ponad pół godziny, za miasto, do malutkiej kawiarenki położonej w dziczy, nad rzeką, w górach.

Wieczorem idziemy na sobotni market – objadamy się pysznościami. Ja wegetariańskim sushi i morning glory, Świat ukochanym mango sticky rice, owocami, ciastem. Jemy, rozmawiamy, czilujemy, ktoś gra na gitarze, ktoś inny puszcza fajne kawałki, tańczymy.
Na jutro miałam zarezerwowany nocleg na granicy z Laosem, w resorcie ĄĘ z basenem i innymi bajerami, a coś czuję… że zostaniemy tutaj ?

---

Dziś zamiast żebrania o lajki, komenty i udostępnienia – wiersz.

Inspirując się kantem i jego niebem gwiaździstym…

Czternaście jaszczurek nade mną,

we mnie pyszny pad thai,

tysiące komarów dokoła,

jak ja kocham ten kraj!

?